Z wykształcenia fizyk, który pracował przy konstrukcji samolotów odrzutowych, stał się ostatecznie fotografem i teoretykiem fotografii. W kwestii edukacji fotograficznej na poziomie akademickim figura kluczowa: w Poznańskiej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych zorganizował pierwsze w kraju magisterskie studia fotografii. Jest rodowitym poznaniakiem.
Na studiach we Wrocławiu spotkał się ze lwowską szkołą matematyczną, na drugim roku kontynuował naukę w Poznaniu. Po studiach pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu, gdzie pracował jako konstruktor silników odrzutowych do samolotów. Gdy dyrektywy ze Związku Radzieckiego zniweczyły plany dalszego rozwoju przeniósł się do Poznania, gdzie zajął się fotografią. Zaczął działać w sekcji artystycznej Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. Brał udział w pierwszej jej wystawie “Krok w nowoczesność”. Jego twórczość charakteryzowała się różnorodnym podejściem, każda kolejna wystawa dotyczyła innego aspektu fotografii. Autor wystaw “Twarze”, “Sygnały” – dotyczącej oddziaływania na środowisko, twórca “fotografii swobodnej” – której nośnikami były np. kamienie, drewno, materiał. Jednym z efektów była wystawa “Fotografia tożsamości” – portrety na chusteczkach. W kolejnym etapie twórczości Wojnecki skupił się na obrazie w przestrzeni – wytwarzał obrazy na przedmiotach, ale również poza nośnikiem, widz mógł pojawiać się “w obrazie” – uczestnicząc w multimedialnych pokazach.