HIMALAIŚCI POZNAŃSCY. Profesor historii w Polskiej Akademii Nauk, prezes PTPN, taternik, alpinista, instruktor taternictwa podróżnik, prezes Koła Poznańskiego Klubu Wysokogórskiego w latach1958-1962, honorowy członek Polskiego Związku Alpinizmu. Wspinał się w Tatrach, Alpach, Kaukazie i Hindukuszu i górach Iranu, brał udział w wyprawach polarnych na Spitsbergen w 1965 r. Należy do pokolenia które wspinało się w Tatrach po wojnie, brał udział w pierwszej zimowej wyprawie na Grań Tatr Polskich w roku 1957. Jego pierwszym partnerem był Jan Stryczyński, z którym znał się z jednej licealnej ławki w “Marcinku”. Podróżowali razem po wojnie rowerami po drogach poniemieckich Mazur i spłynęli kajakiem Wisłą z Krakowa do Włocławka a potem rozpoczęli górską pasję. Antoni Gąsiorowski opowiedział nam o początkach swojej przygody z górami i jak wyznaczali szlaki dla budzącego się po wojnie polskiego alpinizmu. Wspinanie “w skale” rozpoczynali na poznańskim bunkrze przy ul. Promienistej oraz poznańskiej Cytadeli. W rozmowie z nami wraca wspomnieniami do jednej z pierwszych poznańskich wypraw w Alpy z 1967 roku. Kierował wtedy wyprawą w której towarzyszyły mu wtedy m.in. dwie uznane taterniczki: Wanda Błaszkiewicz (Rutkiewicz) i Halina Krygier. Zdobywał szczyty m.in. w Alpach, Kaukazie – filar Szchary i Hindukuszu – pierwsze wejście na Kohe Nadir Szach (M4) i kierował w 1969 r. wyprawą w górach Iranu (pod ścianę Alan Kuhn). Jego partnerami w górach byli m.in Jan Stryczyński, Stanisław Zierhoffer, Henryk Dembiński, żona Bożena (Minicka) Gąsiorowska, Jan Matuszewski, czy Wojciech Wróż. Wieloletni prezes Klubu Wysokogórskiego w Poznaniu dokumentujący jego działalność m.in jako redaktor i wydawca w poznańskim czasopiśmie górskim “Oscypek” oraz jako członek redakcji ogólnopolskim “Taterniku”.

II WOJNA ŚWIATOWA, II WŚ, OKUPACJA, KATYŃ, WYSIEDLENI
„Ojciec poszedł na wojnę i nie wrócił” – mówiła nasza bohaterka, kiedy pytali ją w szkole o losy wojenne. Maria Łużyniecka z domu Starkowska urodziła się 5 listopada 1934 w Poznaniu, na Starym Mieście. Jest jedną z dwóch córek Kazimierza i Felicji Starkowskich. Pani Maria, mieszkająca obecnie w Zgorzelcu, opowiedziała nam o swojej rodzinie – ojcu Kazimierzu, który był prawnikiem (absolwent Uniwersytetu Poznańskiego), kajakarzem, nagradzanym tenisistą, powstańcem wielkopolskim i uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Kazimierz Starkowski został wzięty do niewoli radzieckiej w 1939 r. następnie dostał się do obozów w Szepietówce i Starobielsku. Zginął wiosną 1940 r., zastrzelony w budynku NKWD w Charkowie. Pani Maria z mamą i 1,5 letnią siostrą zostały wysiedlone pod koniec 1939 r. do obozu przesiedleńczego na ul. Głównej. Po wywózce do Generalnej Guberni znalazły schronienie u hr. Jaskłowskich w Stobiecku Szlacheckim k. Radomska pod Częstochową, gdzie przebywały aż do końca wojny. O historii rodziny Starkowskich napisaliśmy też w miesięczniku IKS 03-2024 dostępnym TUTAJ

Andrzej Wróblewski
Urodzony się w 31 października 1933 roku w Kaliszu reportażysta i dokumentalista, związany przez lata z Telewizją Polską. W młodości współpracował ze swoim bratem Janem Ptaszynem Wróblewskim, ale za namową Czesława Radomirskiego trafił do Redakcji Filmowej telewizji. Zaczynał od opracowywania tekstów w “Koncercie Życzeń”, później pracował w Zakładnie Produkcji Filmów Telewizyjnych w Poznaniu, jako korespondent filmowy, by zacząć realizować własne, nagradzane reportaże, m.in.: “Człowiek, który odkrył Biskupin”, “Zapora” czy “Wiertnia”. W sumie Andrzej Wróblewski stworzył ok. 40 filmów najpierw w telewizji, potem w prywatnej firmie.

Aurelia Siwa – zaczynała studia na pedagogice, skończyła filologię romańską. W 1970 roku zaczęła pracę w poznańskim ośrodku Telewizji Polskiej, z którym jako emerytowana dziennikarka współpracuje do dziś.
Opowiada do marcu ’68 i aktywności studenckiej, o Komisji Rady Okręgowej i Obozie Kompleksowym Kół Naukowych w Koninie.

Mirosław Słowiński – jest absolwentem Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM w Poznaniu i doktorem nauk humanistycznych. W czasach studenckich i po nich zajmował się organizowaniem studenckich festiwali kulturalnych w Poznaniu. Od grudnia 1985 do lipca 1989 był zastępcą kierownika Wydziału Kultury Komitetu Centralnego PZPR, później wiceministrem kultury i sztuki w rządzie premierów M. Rakowskiego i T. Mazowieckiego. Jest też producentem filmowym (m.in. “Quo Vadis”) i pisarzem.

Sławomira Kazimiera Wronkowska-Jaśkiewicz – polska prawniczka i wykładowczyni akademicka, profesora nauk prawnych, sędzia Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku, była kierowniczka Katedry Teorii i Filozofii Prawa oraz była prorektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu ds. doktorantów i biblioteki, była przewodnicząca Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk (2008–2011).
Ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1971 obroniła doktorat pod kierunkiem profesora Zygmunta Ziembińskiego, w 1982 uzyskała stopień doktora habilitowanego nauk prawnych W 1995 roku otrzymała tytuł profesora nauk prawnych. Od ukończenia studiów była związana z UAM w Poznaniu. Zasiadała w Radzie Legislacyjnej działającej przy prezesie Rady Ministrów. Przez 9 lat była sędzią Trybunału Konstytucyjnego. W 2024 została uhonorowana Medalem Palmae Universitatis Studiorum Posnaniensis nadawanym wybitnym uczonym UAM.