Urodzona w 1946 roku, Polka pochodzenia żydowskiego, większość jej rodziny zginęła w Treblince, absolwentka polonistyki UAM w Poznaniu, dziś żyje w Niemczech. Opowie o swoich doświadczeniach związanych z pochodzeniem, napaściach w szkole podstawowej i średniej, o swoim ojcu, o ukrywaniu się na studiach i o marcu ’68. Podzieli się też refleksją dotyczącą nietolerancji.
Zobacz filmy o podobnej tematyce:
II WOJNA ŚWIATOWA, II WŚ, OKUPACJA, KATYŃ, WYSIEDLENI |
„Ojciec poszedł na wojnę i nie wrócił” – mówiła nasza bohaterka, kiedy pytali ją w szkole o losy wojenne. Maria Łużyniecka z domu Starkowska urodziła się 5 listopada 1934 w Poznaniu, na Starym Mieście. Jest jedną z dwóch córek Kazimierza i Felicji Starkowskich. Pani Maria, mieszkająca obecnie w Zgorzelcu, opowiedziała nam o swojej rodzinie – ojcu Kazimierzu, który był prawnikiem (absolwent Uniwersytetu Poznańskiego), kajakarzem, nagradzanym tenisistą, powstańcem wielkopolskim i uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Kazimierz Starkowski został wzięty do niewoli radzieckiej w 1939 r. następnie dostał się do obozów w Szepietówce i Starobielsku. Zginął wiosną 1940 r., zastrzelony w budynku NKWD w Charkowie. Pani Maria z mamą i 1,5 letnią siostrą zostały wysiedlone pod koniec 1939 r. do obozu przesiedleńczego na ul. Głównej. Po wywózce do Generalnej Guberni znalazły schronienie u hr. Jaskłowskich w Stobiecku Szlacheckim k. Radomska pod Częstochową, gdzie przebywały aż do końca wojny. O historii rodziny Starkowskich napisaliśmy też w miesięczniku IKS 03-2024 dostępnym TUTAJ
Trailer filmu dokumentalnego “Kto nie zna ojca twarzy…”. Historie Poznańskich Rodzin Katyńskich opowiadane przez dzieci zamordowanych: przedsiębiorców por. Adama Machcińskiego i ppor. Tadeusza Bogajewskiego, policjanta Leona Pawlaka, sędziego wojskowego mjr. Jana Michała Madziary, oficera Wojska Polskiego kpt. Alojzego Korpala, nauczycieli ppor. Jana Stanisława Szmagiera i por. Stanisława Pełki oraz urzędnika rtm. Zygmunta Młot-Przepałkowskiego. Bohaterowie filmu opowiadają o czekaniu na swoich ojców i o tęsknocie z tym związanej. Wspominają chwile z nimi spędzone, moment pożegnania oraz dzień, w którym nadzieja na powrót ojca umarła.
Film powstał z inicjatywy Stowarzyszenia Katyń w Poznaniu i dzięki funduszom przekazanym przez Samorząd Województwa Wielkopolskiego, Miasto Poznań i Fundację Zakłady Kórnickie.
