Helena Jankowska (z domu Żuk) ma dziś prawie 99 lat i jeszcze więcej historii do opowiedzenia. Urodziła się w polskiej rodzinie w Czerniowcach w Rumunii. Już jako dziecko, mieszkające w wielokulturowym mieście, znała 5 języków, była czynną, aktywną harcerką podczas wojny działającą w konspiracji. W 1945 roku trafiła do łagru, z którego udało jej się wydostać. Trafiła do Polski, gdzie przez wiele lat była tłumaczką (m. in. na Konkursach Wieniawskiego) i przewodniczką po Poznaniu.
Zobacz filmy o podobnej tematyce:
Trailer filmu dokumentalnego “Kto nie zna ojca twarzy…”. Historie Poznańskich Rodzin Katyńskich opowiadane przez dzieci zamordowanych: przedsiębiorców por. Adama Machcińskiego i ppor. Tadeusza Bogajewskiego, policjanta Leona Pawlaka, sędziego wojskowego mjr. Jana Michała Madziary, oficera Wojska Polskiego kpt. Alojzego Korpala, nauczycieli ppor. Jana Stanisława Szmagiera i por. Stanisława Pełki oraz urzędnika rtm. Zygmunta Młot-Przepałkowskiego. Bohaterowie filmu opowiadają o czekaniu na swoich ojców i o tęsknocie z tym związanej. Wspominają chwile z nimi spędzone, moment pożegnania oraz dzień, w którym nadzieja na powrót ojca umarła.
Film powstał z inicjatywy Stowarzyszenia Katyń w Poznaniu i dzięki funduszom przekazanym przez Samorząd Województwa Wielkopolskiego, Miasto Poznań i Fundację Zakłady Kórnickie.
Andrzej Wróblewski
Urodzony się w 31 października 1933 roku w Kaliszu reportażysta i dokumentalista, związany przez lata z Telewizją Polską. W młodości współpracował ze swoim bratem Janem Ptaszynem Wróblewskim, ale za namową Czesława Radomirskiego trafił do Redakcji Filmowej telewizji. Zaczynał od opracowywania tekstów w “Koncercie Życzeń”, później pracował w Zakładnie Produkcji Filmów Telewizyjnych w Poznaniu, jako korespondent filmowy, by zacząć realizować własne, nagradzane reportaże, m.in.: “Człowiek, który odkrył Biskupin”, “Zapora” czy “Wiertnia”. W sumie Andrzej Wróblewski stworzył ok. 40 filmów najpierw w telewizji, potem w prywatnej firmie.
