Urodził się 2 lutego 1947 roku w Pruszczu-Bagienicy, małej wsi w Borach Tucholskich. Jego ojciec był pracownikiem kolei, matka zajmowała się domem, wychowując czwórkę dzieci. Maturę zdawał w Koronowie pod Bydgoszczą. Na miejsce studiów wybrał Poznań (filologia polska na Uniwersytecie A. Mickiewicza), mieszkał w akademiku Blok B przy ulicy Dożynkowej, nazywanym wtedy Bratniakiem (dziś DS Babilon). Studiował dzięki stypendium socjalnemu. Był wtedy zachwycony dużym miastem. – Czułem się prawie jak w siódmym niebie – opowiada.
Aktywny uczestnik życia studenckiego Poznania w latach 60-tych, wraz z kolegami zakładał teatry, grupy twórcze, DKF-y. Działacz Zrzeszenia Studentów Polskich, uczestnik protestów Marca 1968 roku w Poznaniu. Choć sam uważa, że był raczej świadkiem, niż czynnym udziałowcem. Wydarzenia oglądał z okien akademika. – To był szok, że biją studentów. Że zdjęto „Dziady” ze sceny w Warszawie – wspomina. Zapamiętał milicyjne nyski na osiedlu winogradzkim, obrzucane butelkami. I pobitych przez ZOMO studentów, uciekających przez cmentarz przy ul. Obornickiej. Podkreśla odpowiedzialną postawę wykładowców, którzy przestrzegali przed konsekwencjami.
W 1969 roku ukończył studia na UAM i rozpoczął pracę w Radzie Okręgowej ZSP. Następnie przez 5 lat prowadził w Kielcach klub środowisk twórczych „Dziennikarz”, pracował też w Związku Nauczycielstwa Polskiego i Urzędzie Powiatowym w Kielcach.
W 1975 roku wrócił do Poznania, rozbudowując życie kulturalne i artystyczne wokół domów kultury, działających na powstających właśnie osiedlach winogradzkich. W latach 1978-1985 był dyrektorem Okręgowego Przedsiębiorstwa Rozpowszechniania Filmów, administrował siecią dystrybucji filmów. Potem prowadził prywatny interes (docieplanie budynków).
W latach 1993-1996 był dyrektorem Pałacu Kultury w poznańskim zamku cesarskim, który przekształcił w Centrum Kultury Zamek. Był też zastępcą dyrektora Teatru Nowego (1997-2004) , działał również w Akademickim Klubie Seniora. Obecnie zasiada w zarządzie Fundacji Sceny na Piętrze.
