Profesor, wybitny polski urolog, ikona poznańskiej medycyny. Urodził się 30 marca 1941 r. w Słomowie pod Obornikami. W 1966 roku ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Lekarskim ówczesnej Akademii Medycznej. W 1971 roku uzyskał specjalizację z urologii I stopnia, a cztery lata później II stopnia. W 1975 roku napisał doktorat. Habilitację ukończył w 1988 roku. W 1993 roku został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego AM, w 1999 r. uzyskał tytuł profesora, a w 2004 – profesora zwyczajnego. Był wieloletnim ordynatorem oddziału urologii w Szpitalu Miejskim przy ul. Kurlandzkiej, prezesem oddziału Wielkopolskiego Towarzystwa Urologicznego i wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Urologicznego. W 2000 roku otworzył jeden z najlepiej wyposażonych w Polsce oddziałów urologicznych w Szpitalu Miejskim. Dzięki jego aktywności Poznań był organizatorem Międzynarodowych Kongresów Urologicznych. W rozmowie z Poznańskim Archiwum Historii Mówionej opowiada nam o swojej wieloletniej karierze medycznej. O przyjaźniach ze szpitala na Długiej. I o etyce zawodu. W 2012 został uhonorowany tytułem tytuł Zasłużony dla Miasta Poznania zaś w 2015 został Honorowym Obywatelem Śremu.
