Urodzony w Poznaniu 24 listopada 1926 roku z ojca Kazimierza i matki Wandy z domu Wolińskiej. Powstaniec warszawski w 1944 roku. W Warszawie walczyło około tysiąca Wielkopolan.
Przed wojną Janusz Gunderman mieszkał na Jeżycach, na ul. Dąbrowskiego. We wrześniu 1939 r. został ewakuowany do Warszawy. Tam jako nastoletni chłopak związał się z konspiracyjnymi Hufcami Polskimi – Narodową Organizacją Wojskową, która w większości miast podporządkowała się w 1942 roku Armii Krajowej. Należał do batalionu „Antoni”, kompanii „Aniela”.
W czasie powstania warszawskiego, w którym wziął udział w wieku 17 lat, miał stopień kaprala, służył w batalionie „Gustaw” (Narodowa Organizacja Wojskowa AK). Miał pseudonim „Janusz” i numer 2671. Walczył na Woli, Starym Mieście, a potem kanałami przeszedł z oddziałem do Śródmieścia. W powstaniu walczyły też jego dwie siostry – Barbara i Aleksandra. – Ojciec nie walczył w Powstaniu, bo był z matką i potem, pod koniec września, zagarnęli ich z mieszkania, rozdzielili i ojca wzięli gdzieś do robót przy wojsku, a matkę wywieźli do Ravensbrück. W końcu, niestety, my wyszliśmy cało, chociaż byliśmy cały czas w powstaniu – ja i siostry, a matka, w czasie ewakuacji transportu obozu zaginęła po prostu – opowiadał.
Po dostaniu się do niewoli był więziony w stalagach: XI-B Fallingbostel i XI-A Altengrabow (numer jeniecki 140334). Po wojnie wrócił do rodzinnego Poznania, gdzie zatrzymał się u siostry studiującej w Wyższej Szkole Inżynierskiej, a następnie wyjechał do Gdańska, gdzie zamieszkał po wojnie jego ojciec. W Gdańsku rozpoczął naukę w I Liceum im. M. Kopernika, gdzie na przyspieszonym kursie przerobił 2 klasy w jeden rok i zdał maturę.
W wolnej Polsce awansowany do stopnia majora. Odznaczony Krzyżem Walecznych (1989 r.), Krzyżem Armii Krajowej (1987 r.), Medalem Wojska, Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982 r.), Krzyżem Partyzanckim (1995 r.).
Źródło: www.1944.pl
