Urodzona w 1931 roku. Córka lekarza z Grodziska Wielkopolskiego, uwięzionego we wrześniu 1939 roku przez Niemców.
28 listopada 1939 roku wraz z rodzicami i siostrą została wywieziona z 7-pokojowego mieszkania na ul. Przemysłowej 1 w Grodzisku – początkowo do obozu przejściowego, zorganizowanego w majątku Muniewo. Tam trafiali Polacy wysiedleni z Opalenicy, Nowego Tomyśla i Grodziska. Obóz był otoczony drutem kolczastym i budkami strażniczymi. – Spało się na słomie, na podłodze – wspominała p. Jadwiga. – Wieczorami odmawialiśmy różaniec.
8 grudnia 1939 r. Niemcy zabrali ich w bydlęcych wagonach – najpierw na warszawską Pragę, potem do ojców franciszkanów w Niepokalanowie. Tam spędzili pierwszą wojenną Gwiazdę. I tam Jadwiga poznała Maksymiliana Kolbe, przyszłego świętego.
Kilka tygodni później wywieziono ich w okolice cukrowni Józefów pod Płochocinem. – Było wtedy około 40 stopni mrozu, bardzo zmarzliśmy – opowiadała p. Jadwiga. W Józefowie mieszkali aż do końca wojny, ich ojciec pracował w zawodzie jako lekarz w pobliskim ośrodku. Jadwiga z rodzeństwem uczyła się w domu, do którego przychodzili nauczyciele. Wraz z siostrami roznosiły też konspiracyjne gazetki. W 1942 r. urodził się jej brat, ale szybko zmarł (na rozstrój kiszek); w 1944 r. przyszedł na świat drugi brat.
Pierwszy do Grodziska wrócił ojciec pani Jadwigi – już w końcu lutego 1945 roku. W kwietniu 1945 r. dojechała do niego rodzina.
