Urodzony 19 lipca 1926 r. w Korytnicy, zmarł 29 grudnia 2012 r. w Poznaniu. Polski polityk, działacz ZSL i PSL, wicepremier i minister rolnictwa, leśnictwa i gospodarki żywnościowej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Więzień hitlerowskiego obozu policyjnego w Żabikowie.
W czasie II wojny światowej od lipca 1944 pracował jako robotnik przymusowy w Gądkach koło Poznania przy kopaniu okopów strzeleckich i rowów przeciwczołgowych. Od sierpnia tego samego roku za rzekomą odmowę pracy w Gądkach był przez trzy miesiące więziony w obozie karno-śledczym w Żabikowie. 5 stycznia 1945 przeniesiono go do prac przy kopaniu okopów pod Wieluniem.
Po wojnie skończył Szkołę Rolniczą w Bojanowie (1947). W 1951 zdał dodatkowo egzamin z przedmiotów pedagogicznych w Liceum Pedagogicznym w Krotoszynie. Był nauczycielem i kierownikiem gospodarstwa w Szkole Rolniczej w Psarach; rozpoczął też działalność w Polskim Stronnictwie Ludowym.
W kwietniu 1950 został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pod bezpodstawnym zarzutem sabotażu – był więziony w Krotoszynie do marca 1951 r., a następnie przeniesiony do pracy w Liceum Rolniczym w Wolsztynie. W tej szkole pracował w latach 1951–1955 (do czasu zmiany jej specjalizacji), po czym został zatrudniony w Technikum Rolniczym w Koźminie Wielkopolskim (mieszkał tam wraz z rodziną do 1969).
W 1952 ożenił się z Cecylią Adamczewską; miał dwie córki: Ewę i Barbarę; mieszkał w Poznaniu.
Studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1952–1956; studia inżynierskie) i Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu (magisterium w 1964 r.).
W 1967 uzyskał stopień naukowy doktora. Od 1 września 1969 zajmował w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu stanowisko adiunkta w Katedrze Genetyki i Podstaw Hodowli Zwierząt. Zajmował się genetycznym doskonaleniem wydajności i jakości mleka krów, prowadził zajęcia dydaktyczne ze studentami. W 1973 uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w 1987 otrzymał tytuł profesora nauk rolniczych. Autor licznych publikacji na temat leczenia bydła mlecznego i genetycznego ulepszania mleka.
Działał w Polskim Towarzystwie Nauk Weterynaryjnych, Polskim Towarzystwie Zootechnicznym im. Michała Oczapowskiego oraz Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. W l. 1978–1984 był prodziekanem Wydziału Zootechnicznego, a w latach 1981–1990 – kierownikiem Katedry Genetyki i Podstaw Hodowli Zwierząt. W 1984 r. został prorektorem uczelni, jednak po nowelizacji ustawy o szkolnictwie wyższym w 1985 minister odwołał go z tego stanowiska jako „nie nadającego się do socjalistycznego wychowania studentów”.
Był działaczem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, od 1990 r. krótko należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego. W wyborach „kontraktowych” w 1989 r. uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy w okręgu Poznań-Stare Miasto (mandat nr 305). Wybrany został w drugiej turze głosowania z 18 czerwca 1989, pokonując w ponownym głosowaniu Dobrochnę Martin. Pod koniec kadencji należał do Parlamentarnego Klubu Chrześcijańsko-Ludowego, związanego z Polskim Forum Ludowo-Chrześcijańskim „Ojcowizna”. Jako poseł pracował m.in. w Komisji Łączności z Polakami za Granicą oraz dwóch komisjach nadzwyczajnych.
Podczas formowania rządu Tadeusza Mazowieckiego, 12 września 1989 jako działacz ZSL o poglądach zbieżnych z „Solidarnością” został wicepremierem oraz ministrem rolnictwa, leśnictwa i gospodarki żywnościowej (od 20 grudnia 1989 był wicepremierem oraz ministrem rolnictwa i gospodarki żywnościowej).
27 czerwca 1990 grupa rolników rozpoczęła okupację budynku ministerstwa. Dwa dni później w godzinach porannych premier podjął decyzję w sprawie szturmu Policji. Czesław Janicki sprzeciwił się tej decyzji. 6 lipca Czesław Janicki został odwołany ze stanowiska. W 1991 Czesław Janicki nie ubiegał się o poselską reelekcję.
Postanowieniem z 26 lipca 2012 został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi na rzecz budowy demokratycznego państwa polskiego, za osiągnięcia w działalności państwowej, publicznej i naukowo-dydaktycznej”. Odznaczony również Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1989), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1984) i Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984).
