Rocznik 1949. Aktor Teatru Nowego w Poznaniu, ale też tłumacz i pedagog.
Urodzony w Grajewie, rodzice jednak szybko przeprowadzili się do Torunia i to Toruń wskazuje jako pierwsze ważne miejsce w swoim życiu. W Toruniu po raz pierwszy poszedł do teatru („Baj Pomorski”), to tam zdawał maturę i przygotowywał się na studia teatralne. Dostał się za pierwszym razem, do Krakowa. Dyplom uzyskał w 1971 roku. W Krakowie też zadebiutował – w lutym 1971 roku w „Grze w zbijanego” Ionesco w reż. Jerzego Jarockiego.
Po dyplomie w szkole teatralnej Andrzej Lajborek dostał propozycje z dwóch teatrów krakowskich: Słowackiego i Rozmaitości (dziś – Bagateli), miał też zapewnioną asystenturę u prof. Haliny Kwiatkowskiej, uczącej interpretacji piosenki. Wybrał jednak… Szczecin i dyrektora Józefa Grudę. Nie żałował – grał ogromnie dużo, występował też ze swoimi recitalami. Ze Szczecina „zabrała” go Izabella Cywińska w 1975 roku.
Raz jeden pomyślał o wyjeździe z Poznania: chciał pracować (i wszystko do tego zmierzało) w prowadzonym przez Edwarda Dziewońskiego Teatrze Kwadrat – niestety, w stanie wojennym Dziewoński został odwołany ze stanowiska, umowa przestała obowiązywać.
Andrzej Lajborek nie tylko występuje na scenie Teatru Nowego w Poznaniu – jest także autorem spektakli muzycznych i recitali, tłumaczem, dziennikarzem, pedagogiem.
