Kapelan poznańskich Rodzin Katyńskich, major. Syn Polaka Juliana Pańkowskiego, żołnierza Piłsudskiego i wojny polsko-bolszewickiej, i Ukrainki – Marty z domu Owsiejenko. W 1939 roku po agresji ZSRR na Polskę, w jego rodzinnym domu w Klepaczach pod Białymstokiem zamieszkało rosyjskie małżeństwo wojskowe. Był świadkiem ciężkiego zranienia matki przez Rosjan – zmarła w szpitalu, według relacji świadka dobita zastrzykiem przez sowieckiego lekarza.
Lucjan był członkiem Szarych Szeregów, wychował się bez rodziców (ojciec zmarł jeszcze przed wojną), rodzeństwo rozjechało się po świecie. W 1948 r. przeszedł Po szkole średniej poszedł do pracy w zakładach mięsnych, był zatrudniony w laboratorium. Po ciężkiej gruźlicy poszedł do seminarium w Białymstoku, potem przeniósł się do Poznania. Jego profesorem był znany spowiednik (m.in. świętej Faustyny Kowalskiej) Michał Sopoćko. Po święceniach w 1961 r. Lucjan Pańkowski przez 13 lat mieszkał wśród księży Filipinów na Świętej Górze pod Gostyniem, a potem służył jako misjonarz.
Od 1989 roku jest kapelanem poznańskich Rodzin Katyńskich. Był dwa razy w Katyniu, raz w Charkowie i Miednoje. Zabiegał o powstanie w Poznaniu pomnika Ofiar Katynia i Sybiru (odsłonięto go w 1999 roku) w ogrodzie na zapleczu zamku cesarskiego. Napisał nawet w tej sprawie artykuł zatytułowany „Ważniejsze róże Bismarcka niż pomnik katyński”.
