Urodził się 5 kwietnia 1930 roku w Kępnie. Wybitny polski biegacz średniodystansowy, uczestnik igrzysk olimpijskich w Rzymie w 1960 r. Trener polskiej, a następnie irlandzkiej kadry lekkoatletycznej.
Wychował się i dorastał w Wągrowcu. Tu przeżył okupację, w trakcie której został m.in. wraz z rodziną wyrzucony z rodzinnego domu i zraniony nożem przez młodych członków Hitlerjugend. Do uprawiania sportu zachęcał go ojciec, niegdyś mistrz w wieloboju, który był jego pierwszym trenerem. Pierwszym sukcesem Zbigniewa było mistrzostwo szkoły na 1000 metrów, zdobyte w 1947 roku. Zdobył zresztą mistrzostwo szkoły w co najmniej ośmiu konkurencjach. – Byłem na tyle wszechstronny, że przy domu ojciec zbudował skocznię wzwyż. Robił z bambusa oszczep, rzucaliśmy przez dach, przez dom, żeby daleko rzucić – wspomina.
Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Wągrowcu oraz Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Po studiach był szkoleniowcem lekkoatletów Warty i Olimpii Poznań. Wielokrotnie był mistrzem Wielkopolski w biegach na 200 i 400 metrów przez płotki, a także w biegach przełajowych i w wielobojach. W AZS Poznań i Zastalu Zielona Góra grał w koszykówkę, w AZS i Zgrzeblarkach Zielona Góra w siatkówkę, a w Kolejarzu Poznań w szczypiorniaka 11-osobowego – zdobył nawet wicemistrzostwo Polski.
Wielokrotny mistrz Polski w biegach na 800 i 1500 metrów. W drugiej połowie lat 50. ub. wieku należał do najlepszych biegaczy średniodystansowych na świecie, reprezentował Polskę m.in. w trakcie meczów lekkoatletycznych z USA, ZSRR, RFN czy Belgią. Do swoich najważniejszych osiągnięć zalicza dwukrotne mistrzostwo USA w międzynarodowych mistrzostwach w hali w biegu na 1000 jardów w Madison Square Garden w Nowym Jorku w latach 1958 i 1959. W trakcie startów w USA spotykał się potajemnie ze Stanisławem Mikołajczykiem, przyjacielem swojego ojca z czasów PSL.
W 1960 roku był członkiem polskiej ekipy olimpijskiej w Rzymie. Startował w biegach na 800 i 1500 metrów, jednak z powodu ukrywanej przed trenerami choroby nie odegrał w igrzyskach spodziewanej roli. Wybrany najlepszym sportowcem Wielkopolski w 1958 i 1959 roku. Jako pierwszy sportowiec został odznaczony Złotą Odznaką Miasta Poznania w 1958 roku.
Od 1962 do 1966 roku był trenerem kadry w biegach na 800 i 1500 metrów, w latach 1967-1982 – trenerem koordynatorem w Polskim Związku Lekkiej Atletyki w konkurencjach wytrzymałościowych kobiet i mężczyzn. Od 1982 do 2000 roku kierował procesem wyszkolenia w Irlandzkim Związku Lekkiej Atletyki.
Źródło – www.poznan.pl
